Poprzecznie owalny brzuch, wyczuwalność dużych części ciała dziecka po obu stronach brzucha czy tętno badane w okolicy pępka matki, to argumenty dla poprzecznego ułożenia i symptomy, które bez badania USG mogą je zasugerować.
W przypadku ułożenia poprzecznego – poród naturalny jest całkowicie niemożliwy. Aktualnie wykonuje się standardowo cięcie cesarskie (dawniej obracano płód w macicy i wydobywano go ręcznie).
Ułożenie skośne.
Traktowane jest identycznie jak poprzeczne.
Ułożenie miednicowe podłużne.
Występuje najczęściej idiopatycznie (powstaje spontanicznie, ma niejasne lub nieznane podłoże). Innym jego źródłem jest sytuacja, gdy płód nie ma możliwości obrotu (np. gdy dochodzi do porodu przedwczesnego), w przypadku małowodzia, niewydolności łożyska (co powoduje ilościowo mniejszą liczbę ruchów), zwężeniu miednicy czy wadach wrodzonych. Na ułożenie miednicowe podłużne wskazuje badanie tętna płodu nad pępkiem matki, ruchy bolesne i odczuwane nisko, głowa płodu w dnie macicy. Wyróżnia się dwa typy tego rodzaju ułożeń: zupełne – gdy pośladki i stopy dziecka umiejscowione są u wchodu oraz niezupełne – kolankowe, pośladkowe lub stópkowe, gdy u wchodu znajdują się odpowiednio kolana, pośladki lub stopy dziecka.
Ułożenie podłużne miednicowe niesie za sobą ryzyko powikłań: komplikacje w przebyciu kanału rodnego, niedotlenienie płodu, krwotok wewnątrzczaszkowy, wypadnięcie pępowiny.
Rozwiązanie ciąży w przypadku takiego ułożenia dziecka nie jest jednoznaczne. Decyzję podejmuje położnik obecny przy porodzie, po przeanalizowaniu cech matki i płodu, uzasadniających wybór określonego sposobu zakończenia ciąży.
[smartads]
Asynklityzm czyli nieosiowe wstawianie się głowy płodu, ma miejsce głównie w przypadku nieprawidłowej budowy miednicy matki. Diagnozowany jest wówczas, gdy w badaniu wewnętrznym szew strzałkowy – czyli połączenie odpowiednich kości czaszki – wyczuwalny jest nieosiowo (w zależności od rodzaju asynklityzmu – bliżej spojenia łonowego w tylnym lub bliżej kości krzyżowej w przednim). Asynklityzm tylny kwalifikuje ciężarną od razu do cięcia cesarskiego, przedni natomiast daje możliwość oczekiwania i obserwacji, a co za tym idzie stwarza możliwość porodu naturalnego.
Dystocja barkowa to sytuacja, w której poród zatrzymuje się po urodzeniu główki. Spowodowana jest zbyt dużym rozmiarem barków lub ich patologicznym ułożeniem. W grupie ryzyka znajdują się kobiety powyżej 35 roku życia, otyłe, z wąską miednicą, niskie, z cukrzycą lub ciążą po terminie. W przypadku takich komplikacji stosuje się pewne chwyty położnicze, mające na celu prawidłowe wstawianie się barków.
W przypadku ułożenia poprzecznego – poród naturalny jest całkowicie niemożliwy. Aktualnie wykonuje się standardowo cięcie cesarskie (dawniej obracano płód w macicy i wydobywano go ręcznie).
Ułożenie skośne.
Traktowane jest identycznie jak poprzeczne.
Ułożenie miednicowe podłużne.
Występuje najczęściej idiopatycznie (powstaje spontanicznie, ma niejasne lub nieznane podłoże). Innym jego źródłem jest sytuacja, gdy płód nie ma możliwości obrotu (np. gdy dochodzi do porodu przedwczesnego), w przypadku małowodzia, niewydolności łożyska (co powoduje ilościowo mniejszą liczbę ruchów), zwężeniu miednicy czy wadach wrodzonych. Na ułożenie miednicowe podłużne wskazuje badanie tętna płodu nad pępkiem matki, ruchy bolesne i odczuwane nisko, głowa płodu w dnie macicy. Wyróżnia się dwa typy tego rodzaju ułożeń: zupełne – gdy pośladki i stopy dziecka umiejscowione są u wchodu oraz niezupełne – kolankowe, pośladkowe lub stópkowe, gdy u wchodu znajdują się odpowiednio kolana, pośladki lub stopy dziecka.
Ułożenie podłużne miednicowe niesie za sobą ryzyko powikłań: komplikacje w przebyciu kanału rodnego, niedotlenienie płodu, krwotok wewnątrzczaszkowy, wypadnięcie pępowiny.
Rozwiązanie ciąży w przypadku takiego ułożenia dziecka nie jest jednoznaczne. Decyzję podejmuje położnik obecny przy porodzie, po przeanalizowaniu cech matki i płodu, uzasadniających wybór określonego sposobu zakończenia ciąży.
[smartads]
Asynklityzm czyli nieosiowe wstawianie się głowy płodu, ma miejsce głównie w przypadku nieprawidłowej budowy miednicy matki. Diagnozowany jest wówczas, gdy w badaniu wewnętrznym szew strzałkowy – czyli połączenie odpowiednich kości czaszki – wyczuwalny jest nieosiowo (w zależności od rodzaju asynklityzmu – bliżej spojenia łonowego w tylnym lub bliżej kości krzyżowej w przednim). Asynklityzm tylny kwalifikuje ciężarną od razu do cięcia cesarskiego, przedni natomiast daje możliwość oczekiwania i obserwacji, a co za tym idzie stwarza możliwość porodu naturalnego.
Dystocja barkowa to sytuacja, w której poród zatrzymuje się po urodzeniu główki. Spowodowana jest zbyt dużym rozmiarem barków lub ich patologicznym ułożeniem. W grupie ryzyka znajdują się kobiety powyżej 35 roku życia, otyłe, z wąską miednicą, niskie, z cukrzycą lub ciążą po terminie. W przypadku takich komplikacji stosuje się pewne chwyty położnicze, mające na celu prawidłowe wstawianie się barków.