Gdy przemoc za ścianą

     A może wręcz przeciwnie? Może to dziecku się współczuje? Trudnego dzieciństwa? Rodziców tyranów? Stresu, jaki mu ci rodzice fundują, w związku z czym nie ma innego wyjścia i opłakuje swój ciężki dziecięcy los? A może jest jeszcze gorzej? Może dzieciak wyje, bo jest bity? Może głodzony? Maltretowany? Poniżany? W końcu ile można drzeć się, wojując o ciastko na obiad? No nie, nie… Na pewno nie tyle. Skoro się wydziera, na pewno dzieje mu się krzywda.
     I tu zaczynają się schody. Bo cóż teraz zrobić? Ratować oczywiście! Jak pozwolić, by za ścianą rozgrywał się dramat? A przede wszystkim, kto mógłby być na tyle nieczuły i bez serca, by odwrócić głowę, kiedy dziecku dzieje się krzywda? Nie można stać w miejscu, nie można dumać, trzeba działać. I to jak najszybciej! Tylko jak? Gdzie? Na policję? Do opieki społecznej? Może do żłobka/przedszkola, do którego krzywdzony maluch uczęszcza? Tam pewnie najlepiej, w takiej placówce będą wiedzieli, co zrobić. Nie ma czasu na myślenie, dumanie i rozważanie, bo trzeba działać, dziecko ratować, z rąk oprawców wyrywać, szkoda czasu na tworzenie planu, trzeba się ruszyć i już. Wszystko jedno jak, byle coś robić.

     Z jednej strony słusznie. Dzieci mają to do siebie, że słabe są, bezbronne, od dorosłych zupełnie zależne, nie umieją się bronić, walczyć o siebie, swoją godność i poszanowanie własnej osoby, dlatego potrzebują parasola ochronnego, pomocnej dłoni i nieobojętnego środowiska. Wydaje się to być szczególnie prawdziwe i potrzebne, zwłaszcza na tle co raz to nowych doniesień medialnych. Doniesień mrożących krew w żyłach i szokujących, bo kto by przypuszczał, że rodzic…, że się dopuści czegoś takiego…, że zamiast chronić przed całym złem tego świata, sam to zło urzeczywistni itd.
     Z drugiej zaś, co jeśli w tym pędzie ku ratowaniu dziecka, rujnuje się życie dorosłym? Co, jeśli dramat i rodzinną patologię zarzuca się rodzicom, którzy zwyczajnie pozwalają się dziecku wypłakać? Jeśli siedzą z daleka i pilnują, by nie zrobiło sobie krzywdy, gotowi rzucić się mu w razie potrzeby na ratunek, ale nie reagują na wrzaski i darcia? Co jeśli nie biją, nie maltretują, dbają, kochają, szanują i tylko po swojemu podchodzą do wrzasków?
     Problem. Ten cały brak obojętności wydaje się być teraz jedną wielką zagadką. I co zrobić? Jak się zachować? Ku czemu skłonić? W końcu skąd wiedzieć, kiedy reagować, a kiedy dać sobie spokój? Na podstawie czego wybierać między szeroko pojętym dobrem dziecka, a świętym prawem rodzica do decydowania o sposobie wychowania? Czy płacz, wrzask, darcie, wycie i histerie dziecka słyszane regularnie to wystarczająco dużo, by osądzić, wydać wyrok i najlepiej od razu wsadzić za kratki, pozbawiając praw rodzica? Czy z pozoru dziwne zachowanie rodzica wobec dziecka, którego jest się świadkiem i które interpretuje się jednoznacznie po swojemu, choć można na wiele innych sposobów, to już powód, by alarmować odpowiednie władze i służby?

[smartads]
     Jeśli jeszcze nie wtedy, to kiedy? I co z tymi dziećmi, które nie wrzeszczą, nie krzyczą i nie płaczą na cały głos? Które ze strachu przed kolejnym starciem z rodzicami chlipią w poduszkę tak cicho, że niemal same siebie nie słyszą?
     A może by tak jednak najpierw pomyśleć i podumać mimo wszystko? Zrobić coś ponad bierne słuchanie i czynne zawiadamianie służb wszelakich? Może dopuścić do głosu rozsądek i owszem, działać, ale tak, by nikomu nie stała się krzywda? A może zdjąć wdzianko zbawcy świata, nie stawiać w centrum siebie – głównego wojownika o dobro dzieci, stanąć z boku, w cieniu i spojrzeć obiektywnie? Zdecydowanie to skomplikowana i delikatna kwestia, wymagająca od tego, który chce reagować, ogromnej pokory, taktu, rozwagi i umiejętności spoglądania nie tylko przez pryzmat subiektywnej oceny sytuacji.

Katarzyna Perkowska