- postępowanie mające na celu obniżenie masy ciała; chora sama narzuca sobie ograniczenia, unika tuczącego pożywienia,
- samoocenianie swojego wyglądu zewnętrznego; chora ocenia siebie jako osobę otyłą i ocena ta nie poprawia się mimo dużego spadku masy ciała,
- zaburzenia odżywiania; chora obawia się, że cokolwiek zje – przytyje, narzuca sobie niski próg masy ciała,
- fascynację chudością,
- poszukiwanie kolejnych (nawet niebezpiecznych) metod osiągnięcia wymarzonej masy ciała,
- poszukiwanie wzorców, osób, które w oczach chorej wiele osiągnęły, najczęściej są to również osoby cierpiące na anoreksję.
Anoreksja powoduje:
- spadek masy ciała o co najmniej 15%, a u dzieci brak przyrostu masy ciała,
- zaburzenia hormonalne – u kobiet zanik miesiączkowania, u mężczyzn utratę zainteresowania seksem i spadek potencji,
- zwolnienie czynności akcji serca,
- spadek ciśnienia tętniczego,
- spadek temperatury ciała,
- hipoglikemię – niski poziom cukru,
- zaburzenia pracy nerek,
- występowanie obwodowych obrzęków,
- pojawienie się na ciele meszku (włosków),
- wypadanie włosów,
- bóle brzucha,
- osłabienie siły mięśniowej,
- obrzęk gruczołów ślinowych (twarz wiewiórki).
Głodówka wpływa na psychikę. W szczególności u nastolatków niedożywienie powoduje zmiany biochemiczne, mogące wywoływać agresję, apatię. Młode kobiety mówią często o euforii, z która przychodzi poczucie władzy.
Anoreksja najczęściej atakuje między 13-14 rokiem życia i później między 17-25 rokiem życia. Zaburzenie to przejawia ok. 1% dziewcząt w wieku szkolnym. Chorują w większości kobiety. Mężczyźni to zaledwie kilkuprocentowa reprezentacja.
Aby wyleczyć anoreksję, trzeba leczyć zarówno ciało jak i duszę. Dlatego z jednej strony kładzie się nacisk na poprawę stanu fizycznego, z drugiej podstawą jest psychoterapia, praca w grupie, terapia rodzinna. Praca jest ciężka, ale należy pamiętać, że terapia ma na celu ratowanie życia chorego. Najczęściej anoreksję leczy się w warunkach ambulatoryjnych.
[smartads]
Jeżeli leczenie zostanie podjęte w pierwszym roku choroby, jedna osoba na dwie wyzdrowieje, a u drugiej choroba przybierze postać chroniczną. Po 10 latach choroby 10% osób, które nie podjęły leczenia w pierwszym roku, umiera. Wśród chorych na anoreksję śmiertelność wynosi 2-10%. Inne badania szacują śmiertelność na 5-18%. Najczęściej zmagań nie wytrzymuje serce, lub poddaje się sam chory i popełnia samobójstwo. Ocenia się, że ok. 2-5% osób z chroniczną anoreksją popełnia samobójstwo. Anoreksja charakteryzuje się największą śmiertelnością wśród zaburzeń psychicznych.
Przemysław Polakowski
