Kurze wypalenie

     Ale żeby nie wiało tutaj smutkiem i padliną, to mam też optymistyczny akcent. Po tym całym chorowaniu, niebieganiu i aplikowaniu sobie chemii wszelakiej głównie doustnie, postanowiłam się nie poddawać. W planach miałam przebiegnięcie Półmaratonu Warszawskiego. Tak! Szalony pomysł, ale zrodził się na początku zimy, żebym miała jakiś cel. Cel został. Treningi niezrealizowane też zostały. Miałam zrezygnować. Ale poddać się tak bez walki? Nie, to nie w moim stylu. Tak więc pomimo obaw o swoje zdrowie i życie stanęłam na starcie. Ba! Zameldowałam się na mecie!!! Jaka to satysfakcja dla kury o małym zasięgu, wiem tylko ja. I nawet nie będę próbowała opisywać. Dla mnie bezcenne.


     Widać nawet u raczej przepełnionej optymizmem Matki Polki Umęczonej zdarzają się gorsze okresy. Bo to trudno nazwać dniami. Wszechmogący dobrze to skwitował: „są gorsze i słabsze dni”. Mędrzec normalnie. Filozof. Jak widać, takie stany też są wpisane w bycie rodzicem. A może to bezpośrednio z macierzyństwem nie ma nic wspólnego? Może ja tak zwalam na te dzieci moją najzwyklejszą nieudolność życiową? Lenistwo? Brak wiary, że może być inaczej? Niemniej mam nadzieję, że to przejściowe jest. Bo ostatnio rządzi hit: „Wsiąść do pociągu byle jakiego…”

[smartads]
     Szczególnie, że robię drugie podejście, mam nadzieję ostateczne, do odpieluchowania Młodej. I to zdecydowanie zaważyło na decyzji, że kategorycznie odmawiam posiadania większej ilości potomstwa. Po prostu kolejnego odpieluchowania kogokolwiek nie przetrwam. Nie jestem ani specjalnie obrzydliwa, ani przewrażliwiona. Fizjologia nie jest mi obca. Ale heloł! Moja córka potrafi zaskoczyć każdego. A mnie zaskakuje odkąd przyszła na świat. Chodzę z rozdziawioną japą ze zdziwienia każdego dnia. Ale nie poddaję się w tej kwestii, walczę dzielnie, ponoszę ofiary. Będzie dobrze. W końcu przede mną nieuchronne zwycięstwo. Tak sobie codziennie powtarzam. Wstań, przetrwaj, zaśnij.

Kredk@