Kurze wypalenie

     Nadeszła wiekopomna chwila. Czułam od dłuższego czasu, że się zbliża. Jak już zdałam sobie sprawę z macierzyńskiego dożywocia, poczułam wszechogarniające wypalenie. Mam dość. Bardzo, bardzo, bardzo dość. Pragnę pracy. Mogę nawet rowy kopać, byleby w pobliżu żadnych dzieci nie było. Poziom mojej kurzej frustracji kipi i bulgoce złowrogo. Trudno powiedzieć, co może się zdarzyć, jak się rozleje. Jeżeli gdzieś po drodze do tego momentu wydawało mi się, że jest ciężko, to się myliłam. Nie było.
     Kochany SYSTEMIE zakwalifikuj moje dzieci do placówki. Błagam!
     Nie wiem, nie mam bladego pojęcia, jak radzą sobie inne mamy z brakiem możliwości zrobienia czegokolwiek. Najbardziej nawet trywialne czynności okraszone są walką z dzieciakami. Niekoniecznie fizyczną, ale psychiczną. To wieczne kombinowanie, wymyślanie durnych zabaw, próba skierowania ich uwagi na co innego, zajęcia ich jakąś mega fascynującą pracą. Czka mi się tym. W ciągu dnia jestem niewolnikiem dwóch żądnych krwi istot, które wyłoniły się z łona mego czas jakiś temu i przejęły kontrolę nad moim życiem, zżarły moją przestrzeń, wsadziły do terrarium i napełniają je wodą.

Czka mi się tym. W ciągu dnia
jestem niewolnikiem dwóch rządnych
krwi istot, które wyłoniły się
z łona mego czas jakiś temu
i przejęły kontrolę nad moim
życiem, zżarły moją przestrzeń.

     I tak, tak wiem Supernianiu, że te moje dzieci nie są złe i że nawet rządne krwi nie są, tylko ze mnie dupa nie rodzic. I co? I nic. Czy to, ze mam świadomość swoich ułomności, mnie usprawiedliwia? Czy zmienia moje beznadziejne położenie? Dostanę rozgrzeszenie? Jakiś coaching by się przydał, mentoring, cokolwiek, małe szkolono w instytucie SPA na końcu świata? Aaaa! Mocy przybywaj!!!
     A może to moje wypalenie tak mi zgrabnie zniekształca obraz? Może wcale nie jest tak beznadziejnie, jak mi się wydaje? Przestało mi się chcieć, brak mi konsekwencji, pomysłów, ogarnęło mnie zmęczenie materiału, styki nie stykają, przewody nie przewodzą. Stupor, stagnacja, zawieszenie. Odganiam się od dzieci jak od natrętnych much, żeby wyrwać choć kawałek przestrzeni dla siebie. Choć mam wątpliwości czy JA jeszcze istnieję. I przecież to nie jest tak, że ich nie kocham, że ich nie chcę. Wiadomo, że są całym moim światem. O! Właśnie, trafnie napisane. Są całym moim światem, albo większą jego częścią. A ja bym chciała mieć kawałek swojego świata. Takiego tylko mojego, własnego.

[smartads]
     Dzień podobny do dnia. Zero rozrywek, atrakcji, perspektyw. Pranie, gotowanie, sprzątanie, bla, bla, bla. Za nami zima. Nie to, żeby jakaś upierdliwa szczególnie była. Choć nawet gdyby była, to bym nie zauważyła, chyba że przez okno. Udało nam się przechorować ponad dwa i pół miesiąca. Wszystkim. Znaczy oprócz Wszechmogącego, bo on się z nami nie kisił w tych zarazkach. Tylko pracował od rana do nocy na chleb nasz powszedni i moje zachcianki. A tych jak wiadomo nie brakuje, wręcz w nadmiarze są raczej. Przez to, że i mi udało się łyknąć cztery serie antybiotyków biegowo i ruchowo też było wcale. Co chyba dodatkowo pogrążyło mnie w bagniskach duszy mej nieczystej.