Pojawienie się u dziewczynki pierwszej miesiączki jest jednym z najbardziej jasnych i znaczących objawów, dowodzących że jej ciało dojrzewa i zmienia się po to, by fizycznie stała się kobietą. Pierwsze miesiączki zazwyczaj nie mają związku z owulacją, która pojawi się po około 12 miesiącach, bywają nieregularne, różnej długości czy obfitości. Są to zjawiska jak najbardziej naturalne i nie należy wiązać ich z problemami zdrowotnymi.Z czasem cykle zdrowej kobiety powinny się wyregulować tak, by w momencie powiązania ich z cyklem owulacyjnym, miesiączka pojawiała się niezmiennie w stałych odstępach czasowych. Przyjęto, że średnia długość cyklu miesiączkowego wynosi 28 dni, w granicach normy mieszczą się jednak cykle trwające od 23 do 34 dni i są określane jako fizjologiczne, gdy krwawienie trwa od 3 do 7 dni. Pojedyncze, sporadyczne odstępstwa od indywidualnej normy nie powinny budzić niepokoju. Zarówno zmiana trybu życia, klimatu, stres, przyjmowane leki, jak i przeziębienia, mogą stać się przyczyną jednorazowej zmiany cech właściwych dla konkretnej kobiety i jej cyklu. Regularnie pojawiająca się miesiączka dowodzi prawidłowego działania układu czynnościowego, a więc jajników, przysadki mózgowej oraz podwzgórza, jak również właściwej gospodarki hormonalnej (estrogeny i progesteron).
Nie zawsze jednak cały skomplikowany proces comiesięcznych zmian w ciele kobiety przebiega tak, jak powinien. Warto zatem przykładać odpowiednią wagę do poznania indywidualnych cech typowych, obserwowania siebie i swojego ciała, by w przypadku jakichkolwiek niepokojących objawów, móc odpowiednio szybko szukać pomocy.
Cykl miesiączkowy jest czasem
następujących po sobie określonych
przemian, mających na celu stworzenie
warunków i przygotowanie do zapłodnienia.
Mówi się, że niepokoić powinno każde, powtórzone choć raz w krótkim odstępie czasu odstępstwo od standardowego przebiegu. Dość często występującym zaburzeniem miesiączkowania jest brak miesiączki. Zjawisko to, w zależności od czasu, w którym wystąpi, nazywane jest:
- pierwotnym (amenorrhoea primaria), w przypadku, gdy brak miesiączki dotyka kobietę, która skończyła 16 lat i u której nie wystąpiła jeszcze pierwsza miesiączka, 14-latki, u której nie stwierdza się cech dojrzewania płciowego, a także w przypadku gdy po 5 latach od stwierdzenia pierwszych cech dojrzewania nie nastąpi pierwsze krwawienie miesięczne
- wtórnym (amenorrhoea secundaria), kiedy dotyka kobiet już miesiączkujących, u których jednak nie wystąpiła miesiączka co najmniej od 3-6 miesięcy (a które nie należą do grupy kobiet w fizjologicznym stanie bezmiesiączkowym tj. w czasie ciąży, laktacji czy menopauzy)
W związku z tym, iż brak miesiączki, (niezależnie pierwotny czy wtórny) nie jest chorobą, a jedynie objawem choroby, nie można mówić o standardowym schemacie leczenia. Najważniejsza w tym przypadku jest bardzo szeroka i szczegółowa diagnostyka, mająca na celu odnalezienie choroby, na którą taki brak wskazuje. W tym przypadku nie leczy się objawów, a chorobę i pod jej kątem ustala sposób leczenia.
[smartads]
Innym problemem mogą stać się nadmiernie obfite miesiączki (hypermenorrhoea) oraz przedłużające się krwawienia miesiączkowe (menorrhagiae). Pierwsze mają miejsce, gdy identyfikuje się utratę krwi na poziomie 100 ml lub wyższym, drugie, gdy krwawienia są bardzo obfite i trwają powyżej 7 dni.
Właściwa diagnostyka obejmuje przede wszystkim badanie ginekologiczne, które ma na celu wykluczenie kolejnych możliwych przyczyn po to, by odnaleźć właściwą. Tylko takie działanie stwarza możliwość odpowiedniego postępowania czy leczenia. Ważne są również informacje uzyskane przez lekarza podczas rozmowy z pacjentką, to ona może wskazać na konkretne choroby, jako przyczynę krwotocznych miesiączek. W rozpoznaniu pomocne są również wyniki morfologii krwi, badanie układu krzepnięcia, czynności tarczycy, ocena wyglądu szyjki macicy, bądź obecność upławów. Przy pomocy USG, lekarz ocenia macicę pod kątem ewentualnych mięśniaków, endometriozy czy zapalenia miednicy mniejszej. Leczenie zależne jest od przyczyny, dlatego tak ważne jest, by prawidłowo ją zdiagnozować.