Nieleczona hypotyreoza powoduje min. niepłodność, miażdżycę, chorobę wieńcową, upośledzenie pamięci, trudności ruchowe i intelektualne (u osób, które wcześniej nie miały z tym problemów). Ostatecznie prowadzi do śpiączki, występującej z drgawkami, niewydolnością oddechową i spadkiem temperatury ciała nawet do 24 stopni.
Nadczynność tarczycy natomiast jest sytuacją odwrotną. Tarczyca wydziela do krwi zbytnie ilości jodotyronin. Zazwyczaj jest to implikacja nadmiernego działania wydzielającego tarczycy (nadczynność pierwotna). Taki stan obserwuje się pod kilkoma postaciami:
- gruczolaka autonomicznego,
- choroby Gravesa – Basedova,
- choroby jod – Basedova,
- nadczynnego wola guzkowego.
Nadczynność wtórna występuje dużo rzadziej, u jej podstaw leży zbytnie pobudzanie wydzielania hormonów w wyniku złego funkcjonowania przysadki, która wydziela wówczas TSH (hormon tyreotropowy) lub złego funkcjonowania podwzgórza, wydzielającego związek pobudzający TRH.
Badania diagnostyczne w kierunku nadczynności tarczycy obejmują wywiad, na podstawie którego lekarz uzyskuje informacje o dotykających pacjentkę dolegliwościach czy zmianach np. zaburzeniach widzenia, spadku wagi ciała mimo spożywania dużych ilości pokarmów, błyszczących oczach, wytrzeszczu, olbrzymim pragnieniu, problemach ze snem, biegunkach, uczuciu gorąca, dużej potliwości i itp. Poza wywiadem jest to laboratoryjne badanie poziomu wolnych hormonów tarczycy oraz hormonu tyreotropowego (TSH), badanie USG tarczycy, scyntygrafia oraz aspiracyjna biopsja cienkoigłowa.
Wstępne stwierdzenie którejś postaci choroby wymaga dostosowania badań bardziej szczegółowych i właściwych dla danego przypadku.
Leczenie nadczynności tarczycy jest kwestią niezmiernie ważną, choroba bowiem upośledza podstawowe działania organizmu, niezbędne do życia. Brak leczenia powoduje poważne konsekwencje, jak choćby zaburzenia psychiczne, niepłodność, choroby układu kostnego czy sercowo – naczyniowego. Aktualna wiedza medyczna pozwala skutecznie leczyć nadczynność tarczycy. W tym celu stosuje się farmakoterapię przeciwtarczycową, która skierowana jest na uniemożliwienie wykorzystania jodu do wytwarzania hormonów, radioterapię w formie promieniotwórczego jodu, który ma na celu zniszczenie komórek produkujących największe ilości hormonów oraz zabieg operacyjny, szczególnie zalecany w sytuacji, gdy powiększona tarczyca zagraża życiu, uciskając tchawicę.
[smartads]
Zaburzenia miesiączkowania w postaci nieregularności krwawień mogą być również wynikiem depresji, anoreksji, odstawienia antykoncepcji, przewlekłego stresu, nadmiernego wysiłku fizycznego (trwającego dłuższy czas), guzów mózgu, odchudzania. Zwykło się tłumaczyć je „urodą”, indywidualnością, osobistą właściwością. W rzeczywistości jednak poza okresem dojrzewania czy laktacji zawsze są stanem patologicznym i wymagają interwencji lekarskiej. Istotną rolę odgrywa właściwa diagnostyka polegająca na eliminacji potencjalnych „sprawców” do momentu wskazania właściwego, bo tylko w ten sposób można określić sposób postępowania, leczenie czy ustalić zalecenia, które są indywidualne i różne w zależności od powodu zaburzeń.
Katarzyna Perkowska
/konsultacja medyczna lek. med. Edyta Arendowska/