Pneumokoki i Meningokoki – tak straszne jak je malują?

     Szczepienia ochronne są dopełnieniem profilaktyki odpornościowej. Medycznie uzasadnione przypadki, w których zaleca się szczepienia, obejmują dzieci chorujące przewlekle, z obniżoną odpornością, dzieci poniżej 2 roku życia, które uczęszczają do żłobków (bądź znaczną część czasu spędzają w dużych skupiskach), przedszkolaki do 5 roku życia oraz ich młodsze rodzeństwo, nawet jeśli wychowuje się w domu, a także te maluchy, których rodzice przebywają na co dzień w skupiskach dzieci (pracownicy przedszkoli, szkół itd.). Pozostałe dzieci takich szczepień nie wymagają bezwzględnie, choć jeśli rodzic ma życzenie, oczywiście bez problemu szczepione są wszystkie.

[smartads]
     Szczepionki przeciw pneumokokom, dzielone są na dwa typy:

• skoniugowane (dla dzieci od 2 miesiąca do 2 roku życia)
• polisacharydowe (dla dorosłych i dzieci powyżej 2 roku życia, znajdujących się w grupie narażonej na zachorowania)

Szczepionki dla niemowląt składają się z cząstek drobnoustrojów chorobotwórczych i specjalnych białek, które powodują wytworzenie się pamięci immunologicznej nawet u najmłodszych niemowląt. Do niedawna wybór szczepionki skoniugowanej oscylował pomiędzy 7- i 10-walentną, co oznaczało, że chroniła przed siedmioma lub dziesięcioma szczepami pneumokoka. Od początku 2010 roku, dostępna jest trzecia opcja, szczepionka 13-walentna.
SCHEMAT SZCZEPIENIA PRZECIW PNEUMOKOKOM
(zależy od wieku dziecka, które ma zostać zaszczepione pierwszą dawką)

• między 6 tygodniem a 6 miesiącem życia – 3 dawki, z których każda podana co najmniej miesiąc po poprzedniej, czwarta dawka po co najmniej 6 miesiącach od trzeciej (optymalnie między 12 a 15 miesiącem życia)
• między 7 a 11 miesiącem życia – 2 dawki, z których druga podana co najmniej miesiąc po poprzedniej, trzecia dawka w drugim roku życia, co najmniej 2 miesiące po drugiej dawce
• między 12 a 23 miesiącem życia – 2 dawki, druga podana co najmniej 2 miesiące po pierwszej
• między 24 miesiącem a 5 rokiem życia – 1 dawka

MENINGOKOKI

     Ogólnie podobne konsekwencje chorobowe, jak w przypadku pneumokoków, stwierdza się w wyniku zakażenia meningokokami, nazywanymi również dwoinką zapalenia opon mózgowo – rdzeniowych. Meningokoki występują w dwóch formach: posiadające otoczkę polisacharydową – wywołujące zakażenia i bez otoczki – które poza incydentalnymi przypadkami nie są groźne. Bezotoczkowe dwoinki najczęściej zajmują gardło, nos czy górne drogi oddechowe nosicieli, którzy z tego powodu zwykle nie chorują. Bakterie z otoczką zostały podzielone na 13 typów. W Polsce najczęściej dochodzi do zakażeń dwoma (B i C).