Teoretyczne zmagania z ADHD

     Rodzice często widzą, że ich pociecha jest bardziej ruchliwa niż inne dzieci, ale problem zaczyna się z chwilą pójścia do przedszkola czy szkoły. Opiekunki mówią, że nie słucha, że z głową w chmurach, że usiedzieć w miejscu nie potrafi lub że biega, ciągle biega. Dla wielu rodziców takie informacje są szokiem, karcą dziecko za coś, czemu winne nie jest. Warto zdiagnozować dziecko, by niepotrzebnie nie szufladkować go jako ADHD-owca, co niestety niesie poważne konsekwencje. Dziecko jest albo bardziej karcone w celu zmotywowania, albo zbytnio mu się odpuszcza, bo przecież ma problem. Często dziecko po prostu nudzi się na lekcjach, przez co zaczepia kolegę z ławki lub chodzi po klasie.


     Odpowiednia diagnoza to klucz do sukcesu. Jeśli diagnoza potwierdzi u dziecka ADHD, należy zrobić wszystko, by pomóc mu w jak najlepszym kontrolowaniu siebie i objawów. Pokój powinien być zawsze posprzątany, każda zabawka powinna mieć swoje stałe miejsce, a na półkach nie powinno stać zbyt wiele rzeczy, aby nie rozpraszały przy odrabianiu lekcji, czytaniu książki czy zabawie. Najlepszym, co można zaproponować dziecku, jest rutyna. Stale powtarzane czynności w określonym czasie. Dziecko wie, co następuje po czym, dzięki czemu potrafi się wyciszyć. Przy kolacji wie, że następne będzie mycie zębów i spanie. Warto zapewnić dziecku zajęcia, przy których będzie mogło zużyć swoją energię. Piłka nożna, siatkówka, wspinaczka, ale sporty walki już niekoniecznie.

[smartads]
     Farmakoterapia to również jeden ze sposobów pomocy dzieciom z nadpobudliwością. Najczęściej stosowanym lekiem jest Metylfenidat lub Atomoksetyna. Jeśli lekarz psychiatra zleca farmakoterapię, to znaczy, że powinniśmy mu zaufać i lek dziecku podawać. Farmaceutyki łagodzą objawy ADHD,ale nie usuwają przyczyn choroby.

Magda Korzańska

Bibliografia :
P. Cooper, K. Ideus, Zrozumieć dziecko z nadpobudliwością psychoruchową. Poradnik dla rodziców i nauczycieli, Wyd. Akademii Pedagogiki Specjalnej, Warszawa 2001.
Irena Namysłowska: Psychiatria dzieci i młodzieży. Wyd. 1. Warszawa: PZWL, 2007

Dodaj komentarz