Baby blues traktowany jest niejako w sposób fizjologiczny, w kontekście naturalnej reakcji na naturalny bodziec. Nie wymaga farmakologicznej interwencji. Mija samoistnie.
Psychoza połogowa (lub poporodowa) jest stanem, objawiającym się najczęściej między 4 a 21 dniem po porodzie (ogólnie nie później niż w 8 tygodniu). Występuje niezwykle rzadko, u 2 na 1000 położnic. Pierwszymi objawami mogą stać się bezsenność, niepokój, rozbicie. Z czasem ewoluują do pozostałych objawów psychotycznych. W grupie ryzyka znajdują się matki, w rodzinach których występowały zaburzenia psychiczne, które rodzą pierwszy raz, ich ciążę rozwiązuje się przez cesarskie cięcie, u których po wcześniejszych porodach zdiagnozowano psychozę. Rokowania dla choroby są dobre, przy zastosowaniu leków przeciwpsychotycznych, przeciwdepresyjnych lub leków normujących samopoczucie i nastrój, objawy ustępują w ciągu 3 miesięcy, u ¾ pacjentek – już po 6 tygodniach.
Depresja poporodowa (posttraumatic stress disorder PTSD) to zespół objawów epizodu depresyjnego. Pierwsze z nich mogą pojawić się kilka dni lub nawet w 12 miesiącu po porodzie, ich nasilenie jest aspektem swoistym, u jednych kobiet mają postać łagodną, u innych wręcz przeciwnie. W sporadycznych przypadkach stan matki może bezpośrednio zagrażać dziecku. Depresja poporodowa może trwać dość długo (kilka miesięcy a nawet lat). Szacuje się, że dotyka 14-26% kobiet. Charakteryzuje się przede wszystkim obniżonym nastrojem, płaczliwością, drażliwością, niską samooceną, do objawów dołączają zaburzenia snu, stany lękowe, utrata apetytu, bierność. Depresja poporodowa powoduje niechęć do własnego dziecka, do zajmowania się nim i kontaktów.
[smartads]
Etiologia depresji poporodowej nie do końca jest jednoznaczna. Traumatyczne przeżycia porodowe stwarzają ryzyko dla jej wystąpienia. Nie jest to jednak jedyny i stuprocentowy wyznacznik (niekoniecznie u kobiet po dramatycznym porodzie musi wystąpić depresja poporodowa), dość często PTSD dotyka kobiet o małej wytrzymałości bólowej czy lękowej naturze. Kobiety precyzyjnie planujące życie, dążące do przewidywania wszelkich ewentualności, słabo odnajdujące się w sytuacjach niespodziewanych – mogą stać się ofiarami depresji poporodowej.
Dla choroby tej, charakterystyczne będą trwające dłuższy czas syndromy: utrata lub wzrost apetytu, ogromne zmęczenie, senność, niemożność spania zdrowym, głębokim snem, spadek libido, problemy z odczuwaniem pozytywnych emocji, napady paniki czy lęku, poczucie braku umiejętności i możliwości w kwestii opieki nad dzieckiem, negatywne nastawienie perspektywiczne, poczucie braku sensu, apatia, lęk przed podejmowaniem decyzji i odpowiedzialnością.
Psychoza połogowa (lub poporodowa) jest stanem, objawiającym się najczęściej między 4 a 21 dniem po porodzie (ogólnie nie później niż w 8 tygodniu). Występuje niezwykle rzadko, u 2 na 1000 położnic. Pierwszymi objawami mogą stać się bezsenność, niepokój, rozbicie. Z czasem ewoluują do pozostałych objawów psychotycznych. W grupie ryzyka znajdują się matki, w rodzinach których występowały zaburzenia psychiczne, które rodzą pierwszy raz, ich ciążę rozwiązuje się przez cesarskie cięcie, u których po wcześniejszych porodach zdiagnozowano psychozę. Rokowania dla choroby są dobre, przy zastosowaniu leków przeciwpsychotycznych, przeciwdepresyjnych lub leków normujących samopoczucie i nastrój, objawy ustępują w ciągu 3 miesięcy, u ¾ pacjentek – już po 6 tygodniach.
Depresja poporodowa (posttraumatic stress disorder PTSD) to zespół objawów epizodu depresyjnego. Pierwsze z nich mogą pojawić się kilka dni lub nawet w 12 miesiącu po porodzie, ich nasilenie jest aspektem swoistym, u jednych kobiet mają postać łagodną, u innych wręcz przeciwnie. W sporadycznych przypadkach stan matki może bezpośrednio zagrażać dziecku. Depresja poporodowa może trwać dość długo (kilka miesięcy a nawet lat). Szacuje się, że dotyka 14-26% kobiet. Charakteryzuje się przede wszystkim obniżonym nastrojem, płaczliwością, drażliwością, niską samooceną, do objawów dołączają zaburzenia snu, stany lękowe, utrata apetytu, bierność. Depresja poporodowa powoduje niechęć do własnego dziecka, do zajmowania się nim i kontaktów.
[smartads]
Etiologia depresji poporodowej nie do końca jest jednoznaczna. Traumatyczne przeżycia porodowe stwarzają ryzyko dla jej wystąpienia. Nie jest to jednak jedyny i stuprocentowy wyznacznik (niekoniecznie u kobiet po dramatycznym porodzie musi wystąpić depresja poporodowa), dość często PTSD dotyka kobiet o małej wytrzymałości bólowej czy lękowej naturze. Kobiety precyzyjnie planujące życie, dążące do przewidywania wszelkich ewentualności, słabo odnajdujące się w sytuacjach niespodziewanych – mogą stać się ofiarami depresji poporodowej.
Dla choroby tej, charakterystyczne będą trwające dłuższy czas syndromy: utrata lub wzrost apetytu, ogromne zmęczenie, senność, niemożność spania zdrowym, głębokim snem, spadek libido, problemy z odczuwaniem pozytywnych emocji, napady paniki czy lęku, poczucie braku umiejętności i możliwości w kwestii opieki nad dzieckiem, negatywne nastawienie perspektywiczne, poczucie braku sensu, apatia, lęk przed podejmowaniem decyzji i odpowiedzialnością.