Terapia psychomotoryczna

     TERAPIA PSYCHOMOTORYCZNA (model belgijski) jest prowadzona według założeń M. Procus i M. Block. Model ten został wypracowany z inspiracji dr Zofii Kułakowskiej – lekarza neuropediatry, specjalisty rehabilitacji dzieci z uszkodzeniami układu nerwowego.
     Terapia ta jest przeznaczona dla dzieci z minimalnymi dysfunkcjami mózgu wynikająca z nieprawidłowości w dojrzewaniu mózgowych struktur integracyjnych oraz mikrouszkodzeniami mózgu. Celem, a zarazem efektem terapii psychomotorycznej jest modyfikacja struktur mózgu, lub aktywizacja sieci neuronalnych, które odpowiadają za mózgowe procesy integracyjne.
     Terapia psychomotoryczna z powodzeniem jest stosowana u dzieci w wieku 3-10 lat z następującymi trudnościami rozwojowymi:

Każdy człowiek odczuwa
potrzebę działania, potrzebę
ruchu. Świadomość ciała,
identyfikacja własnego ciała
oraz jego granic pojawia się
wówczas, gdy istnieje możliwość
planowania ruchu oraz
poruszania nim
w określonym celu.

1. Opóźniony rozwój mowy i trudności w komunikacji.
2. Niewłaściwe reakcje na bodźce dotykowe, słuchowe, wzrokowe (niedowrażliwość, nadwrażliwość).
3. Zaburzenia koncentracji uwagi.
4. Trudności w wykonywaniu czynności ruchowych:

– apraksja – planowanie motoryczne;
– nadruchliwość, powolność;
– brak koordynacji wzrokowo – ruchowej;
– zaburzenia równowagi;
– niezgrabność, ruchy mimowolne;
– duża męczliwość.

5. Zaburzenia emocjonalne:

– zaburzenia zachowania;
– trudności adaptacyjne;
– trudności w nawiązywaniu kontaktów.

6. Somatognozja:

– opóźnienie organizacji w czasie i przestrzeni;
– lateralizacja (inaczej „stronność” – wyraźna dominacja jednej strony ciała nad drugą, która wynika z różnic w budowie i funkcjach obu półkul mózgowych);
– brak zaufania do siebie;
– opóźnienie znajomości schematu ciała.

7. Trudności w uczeniu się.

     Założenia terapii psychomotorycznej:
1. Na terapię psychomotoryczną kieruje lekarz neurolog.
2. Stosowana jest u dzieci w wieku 3-10 lat w grupach od 3 do 5 osób.
3. Jest stosowana jednocześnie przez dwóch terapeutów.
4. Terapia zakończona jest ponownym badaniem neurologicznym w celu oceny postępów dziecka.
     Grupa jest odzwierciedleniem sytuacji poza salą terapeutyczną, stymuluje do wysiłku, naśladowania innych, a także współdziałania. Grupa terapeutyczna eliminuje współzawodnictwo, gdyż:

[smartads]
– znajdują się w niej dzieci w różnym wieku,
– grupa jest płynna – gdy jedno z dzieci zakończy terapię wchodzi na jego miejsce inne dziecko,
– w grupie znajdują się dzieci z różnorodnymi zaburzeniami (od ruchowych, somatognostycznych po komunikacyjne, czy emocjonalne).